Eerste periode in Nederland
“Op 1 januari 1971 kwam ik met KLM naar Amsterdam, waar ik vervolgens met de trein naar Eindhoven ben gegaan. Van een kennis had ik zijn adres in Eindhoven gekregen, waar hij mij en mijn man had uitgenodigd. Hij was getrouwd met een Nederlandse vrouw. Wij hebben tweeënhalf jaar bij deze familie in huis geleefd met andere mensen uit Turkije. In totaal waren we met zeven man in één huis.
Na een tijdje verkocht de kennis zijn huis, waarna we met zijn allen verhuisden naar een groter huis in een andere straat in Eindhoven. Hier werd het nog drukker, omdat er nog twee families bijkwamen. Hier hebben we met tien mensen gewoond, waaronder één kind en een familielid van de kennissen.”
Gevoel bij Nederland
“Ik was 22 toen ik naar Nederland kwam en ik was met een mooi gevoel hier naartoe. Ik dacht dat ik naar een mooi land zou gaan, maar ik had niet echt een beeld van hoe het eruit zou zien. Wat ik alleen wist, was dat het beter zou zijn en dat Nederland een goed land zou zijn.
Van tevoren wist ik echter niet, dat ik in een huis terecht zou komen dat ik met anderen moest gaan delen. We hadden echter geen keus, omdat het moeilijk was om aan een huis te komen en het goedkoper was om te delen. Het begin was daarom ontzettend stressvol en moeilijk. Het huis waar we in Nederland in woonden, had maar een kleine keuken, dus terwijl ik aan het koken was, wilden anderen ook gaan koken. Uiteindelijk kookten we om de beurt, maar moesten we wel aan dezelfde tafel eten. Daarnaast letten de huiseigenaren goed op de elektriciteit en het gas. Dat maakte dat wij soms bang waren om te douchen.”
Sociale contacten
“In de tijd dat we met veel mensen in een huis woonden, had ik leuke sociale contacten. De kennis en zijn vrouw waar wij bij in huis hebben gewoond, hebben ons altijd goed geholpen. In die tijd heb ik nog gewerkt in een sokkenfabriek voor vier jaar, maar op het moment dat ik zwanger raakte, ben ik gestopt met werken en hadden we echt een eigen huis nodig.
Toen hebben we in 1973 in een ander deel van Eindhoven een huis gevonden, waar mijn eerste kind is geboren. Dit huis was een bovenverdieping van een bakkerij, wat we wederom moesten wij delen, maar dit keer met studenten. Met hen deelden we de keuken en de badkamer. Wij stonden al een tijd ingeschreven bij de woningbouw, maar we kregen gewoonweg geen huis toegewezen. Vervolgens heeft de vrouw van de bakkerij ons geholpen een eigen huis te vinden. Op het moment dat mijn kind zeven weken oud was, zijn wij verhuisd naar ons nieuwe huis; het huis waar ik nu nog steeds woon. Hier heb ik mijn vier kinderen opgevoed.
Op het moment dat wij in dit huis kwamen wonen, waren er geen andere buitenlanders bij ons in de straat. Desondanks hadden we met de buren veel contact. De mensen in de buurt waren allemaal heel netjes en behulpzaam. In de tijd dat ik verdrietig genoeg een van mijn kinderen ben verloren door een verkeersongeluk, heb ik enorm veel steun gehad aan mijn Turkse, maar ook aan al mijn Nederlandse buren. De hele straat stond vol met mensen die hun steun kwamen betuigen.”
Kinderen opvoeden
“Mijn kinderen opvoeden in Nederland was voor mij, ondanks de taal, niet zo moeilijk. Mijn man kon niet veel helpen, omdat hij in drie ploegendiensten werkte. Ik ben veel met hun school bezig geweest en ging zelf naar de ouderavonden. Bovendien heb ik altijd zelf mijn kinderen naar de crèche, naar school, naar de dokter, of naar vaccinaties gebracht. De leerkrachten van mijn kinderen waren altijd erg behulpzaam en wilden ons graag begrijpen.
Mijn kinderen waren altijd erg enthousiast en gelukkig. Ze speelden veel buiten met andere kinderen en gingen gewoon naar vriendjes en vriendinnetjes voor verjaardagen en andere feesten. Wat ik mijn kinderen heb geleerd, is dat ze niet moeten vechten en dat ze moeten leven met anderen. Op school heb ik nooit klachten gehad over mijn kinderen en waren ze altijd tevreden over de manier waarop ik mijn kinderen heb opgevoed. Als ik hierop terugkijk, heb ik hele mooie tijden gehad toen. Hier heb ik nog altijd heimwee naar.
Wat ik verder aan hen heb meegegeven, is dat ze altijd eerlijk moeten blijven en hun toekomst op een eerlijke manier moeten opbouwen. Daarnaast moeten ze het goede pad blijven volgen. Als ze iemand het verkeerde pad op zien gaan, moeten ze die persoon proberen te helpen, maar ze moeten er zelf niet achteraan springen. Behulpzaam zijn vind ik daarmee erg belangrijk. Kortom heb ik ze met de Turkse mentaliteit opgevoed, maar ze hebben ook absoluut veel van Nederland meegekregen op school en op straat.”
Eindhoven
“Ik voel me in Nederland heel erg gelukkig en voel me hier thuis. Bovendien voel ik me hier veilig en rustig, wat misschien te maken heeft met het feit dat ik hier al op jonge leeftijd naartoe ben gekomen. Verder is Eindhoven een vrije en gemakkelijke stad, waardoor ik mij hier goed kan bewegen. Ik woon al 51 jaar in dit huis, dus al een heel leven. Hier voel ik mij heel gelukkig.”