Powervice
Hoewel hij eerder harp had willen leren spelen, kreeg Lemouchi toen hij veertien jaar was zijn eerste gitaar. Dankzij zijn talent ontwikkelde hij zich snel tot begenadigd gitarist. Hij speelde in een aantal kleine Eindhovense rock- en punkbandjes, tot hij in 2004 onderdeel werd van hardrockband Powervice.
Met Powervice toerde hij door de kleine zalen van Europa. Voor zijn medebandleden was Lemouchis talent meteen zichtbaar, maar Powervice was een destructieve omgeving. Voormalig Powervice-lid Willem Verbuyst vatte hun Europese tours samen: “Te veel dope, te veel feesten. Alles moest kapot” (Provoost, 2015).
Lemouchi gebruikte veel cocaïne en toen de band ruziënd uiteen viel belandde Lemouchi in een donker dal. Het voelde voor hem als een volgende mislukking. Zijn hele leven had hij gevochten met een chronische depressie, die hij geërfd had van zijn vader. Het “gedoe” binnen Powervice kon hij er niet bij hebben.
Satan en totale vrijheid
Opname in de psychiatrische afdeling van het Eindhovense diocanessenhuis was het gevolg. Het lijkt tevens een keerpunt te zijn geweest in het leven van Lemouchi. Hij had zich er “als het ware laten resetten” (Provoost, 2012). Vanaf zijn ontslag in juli 2017 was Lemouchi een overtuigd Satanist.
Niet dat hij letterlijk de gevallen engel Satan als bestaand goddelijk wezen zag. Hij zei er in een interview met 3voor12 zelf over: “vanaf dat moment is de basis in mijn persoonlijke leven dat niets fout is als ik het als goed ervaar. Je krijgt daardoor lak aan sociale conventies” (De Vrieze, 2011). Ook omschreef hij het als het nastreven van totale vrijheid.
Deze totale vrijheid lag voor Lemouchi ver buiten de normen van de maatschappij. Maatschappelijke beschaafdheid zag hij als vluchten. Voordat the Devil’s Blood ontstond zei hij overwogen te hebben maar buiten de samenleving te gaan leven.
Daarnaast bestond deze totale vrijheid voor Lemouchi uit het omarmen van alle ‘natuurlijke’ aspecten van het leven: liefde en haat, leven en dood, orde en chaos. In de chaos zag hij zijn eigen opdracht: “het creëren van verwarring, onzekerheid en onbalans – bij mezelf nog het meest – dat is waar ik voor sta” (Provoost, 2012). Ook hier zette hij zich buiten maatschappelijke normen. “Vechten”, zoals hij het zag.
The Time of No Time Evermore
Toen hij in 2007 uit het ziekenhuis kwam, was Lemouchi ervan overtuigd dat hij nooit meer muziek zou maken. De teleurstelling over het uiteenvallen van Powervice had hem bang gemaakt voor nieuwe muzikale teleurstellingen. Zijn zus en moeder drongen er toch op aan de gitaar weer op te pakken.
Begin 2008 had Lemouchi schijnbaar ineens The Devil’s Blood gecreeërd, een occulte rockband met zus Farida als zangeres. Ze traden niet op, maar voerden rituelen uit met een altaar op het podium. Bij het eerste optreden ‘zegende’ Farida de bandleden nog met bloed uit het slachthuis, maar al snel overgoten de bandleden zich allemaal met bloed. Lemouchi: “bij het opdoen van het bloed word je gedoopt in de dood. Vanaf dat moment gaat mijn persoonlijkheid uit en ben ik niet meer aanspreekbaar. Je draait volstrekt op discipline” (Provoost, 2012). Zelf “offerde” hij bovendien soms zijn eigen bloed als hij in een vlaag van inspiratie een nummer geschreven had.
Zichzelf zag hij als de basis van de band, de rest moest vooral zijn ideeën perfect uitvoeren. Zijn selectie van bandleden was daarom erg streng. In Eindhoven stond hij bekend als “bandnazi”, die enorm uit de bocht kon schieten als zijn ideeën er tijdens opnames niet uit kwamen. Met zijn perfectionisme zette hij enorme druk op de bandleden, waardoor het verloop binnen het zesjarige bestaan van de band groot was.
In september 2009 verscheen het eerste album van de band The Time of No Time Evermore. Het album wordt gevolgd door een kleine Europese tournee langs metalfestivals. De muziek van The Devil’s Blood leek op de duistere, psychedelische rock uit de jaren ‘60 en ‘70. Deze occulte psychedelische rock, die voor het ontstaan van The Devil’s Blood weinig meer gemaakt werd, kreeg in de jaren hierna weer navolging.
The Thousandfold Epicentre
Naar eigen zeggen was Lemouchi direct na het uitbrengen van The Time of No Time Evermore “ervan overtuigd dat ik alles had gezegd wat ik moest zeggen. Ik zag nergens nog heil in. Niet op een depressieve manier, maar meer van: het schilderij is klaar” (Provoost, 2012). Ook hier was zijn depressie nauw verweven met zijn muzikantschap.
Uiteindelijk zou The Devil’s Blood toch gaan touren: “ik kwam tot het inzicht dat ik nog lang niet klaar was en wilde de nummers ook live gaan uitdragen. Die inspiratie diende zich aan” (Provoost, 2012).
Bovendien leek de band na hun eerste album al internationaal door te breken. De Wereld Draait Door belde, net als festivals Noorderslag en Lowlands. Een groot Amerikaans platenlabel bood een contract aan voor zes platen, op een riante gage. Lemouchi wees alle verzoeken af. Hij wist dat hij niet op deadlines albums zou kunnen maken, weigerde concessies te doen aan zijn muzikale ideeën en zocht een publiek dat zijn muziek net zo “puur” en perfect beleefde als hijzelf.
In 2010 begon Lemouchi al te werken aan een tweede album, dat verscheen aan het einde van 2011 en was getiteld The Thousandfold Epicentre. Het betekende de definitieve internationale doorbraak voor de band. Het werd het album van de maand in het Britse blad Classic Rock en werd in januari 2012 uitgegeven in de Verenigde Staten.
Het einde van The Devil’s Blood
De uitgave van het album in de Verenigde Staten leverde de band een Amerikaanse tour op in 2012. Terwijl de band groeide, ervoer Lemouchi echter steeds meer druk. Terwijl hij en zijn zus aan het werk waren in de studio kwam de realisatie: “we hadden een pact. Als één van ons er genoeg van had, hield het op” (Provoost, 2015).
Aan het begin van 2013 verscheen dus op de Facebookpagina van The Devil’s Blood de tekst “Consummatum est”. Het einde van de band was gekomen. De al opgenomen demo’s voor het volgende nummer werden nog uitgebracht als III: Tabula Rasa or Death and the Seven Pillars, maar een volgend album of een tour zou niet meer volgen.
Selim Lemouchi and his Enemies
Na het einde van The Devil’s Blood zag zus Farida hoe een last van Lemouchi af gevallen was. Plots kwam de inspiratie terug bij Lemouchi. Met nagenoeg dezelfde leden als de laatste line-up van The Devil’s Blood lanceerde hij als Selim Lemouchi & His Enemies twee EP’s, Earth Air Spirit Water Fire en Mens Animus Corpus. Nog meer dan eerder presenteerde hij zich als “regisseur of producent” van de band (Segers, 2013).
Maar ook nu sloegen dezelfde demonen toe als uiteindelijk bij The Devil’s Blood. Tijdens de aanloop naar de geplande shows ter ondersteuning van de EP’s ervaarde Lemouchi steeds meer druk en stress. Zijn zus zei er over: “ik denk dat hij merkte dat bepaalde dingen zich herhaalden. De depressies van vòòr The Devil’s Blood kwamen vaker en intenser terug, en toch had hij altijd de behoefte om alles in de hand te houden” (Snoeijs, 2014).
Het einde
In een interview in de aanloop naar de lancering van Earth Air Spirit Water Fire sprak Lemouchi nog over een volgende plaat en filosofeerde hij over de toekomst. Die toekomst zou echter kort zijn. Waar hij zich na The Time of No Time Evermore nog over het gevoel kon zetten dat “het schilderij af was”, lukte hem dat in 2014 niet meer.
In interviews had Lemouchi openhartig gesproken over zelfmoord, beïnvloed door zowel het Satanisme als zijn depressie. Ook zijn moeder en zus wisten dat Lemouchi er rekening mee hield dat hij zelf zijn leven zou beëindigen, als hij het gevoel had dat zijn taak volbracht was en leven ondraaglijk was geworden. In het voorjaar van 2014 vroeg hij hun toestemming en van 3 op 4 maart maakte hij een eind aan zijn leven. Een maand later staan Farida en de leden van Selim Lemouchi & His Enemies een laatste keer op een podium, als eresaluut aan hun broer en collega-muzikant.
Denk je aan zelfmoord, maak je je zorgen om iemand in je omgeving of heb je andere vragen over zelfmoord? Praten helpt en kan anoniem via de chat op www.113.nl of via de telefoon op 113 of 0800-0113.
Bronnen
Provoost, F., “Ik moet een aaseter zijn”, in: nrc.nl (6-1-2012).
Snoeijs, T., “Alles geven voor het grote niets”, in: MEST (nr: 6, 2014).
“Selim Lemouchi of The Devil's Blood about life, inspiration and death”, zie: https://www.youtube.com/watch?v=tp6hILeDMHE
Deze persoon komt voor in Brabantse Helden, een tv-serie geproduceerd door Eendracht Films en Erfgoed Brabant voor Omroep Brabant.