Jeugd
Zijn vader had een brood- en banketbakkerij in 's-Hertogenbosch aanvankelijk aan de Grobbendonckstraat, op de hoek met de Havenstraat en sinds 1932 aan de Vughterstraat op nummer 29. Zijn moeder hield zich bezig met de zakelijke kant van de bakkerij en Mina deed het huishouden en voedde de kinderen op.
In 1938 ging Huib naar het Bisschoppelijk College te Weert waar hij de driejarige handelsschool volgde.
In 1941 kwam Huib (18 jaar oud) met zijn diploma van de handelsschool op zak, weer thuis in Den Bosch wonen. Het was oorlog. Wat kon je dan gaan doen? Een opleiding gaf jongens de mogelijkheid vrijgesteld te worden van de Arbeitseinsatz.
Huib koos voor de Koninklijke School voor Kunst, Techniek en Ambacht (KTA) in Den Bosch. Door de Duitse bezetting was er van geregeld onderwijs nauwelijks sprake. Om die reden nam Huib privélessen bij Wim van de Plas, destijds al een zeer gewaard kunstenaar, tevens leraar op de KTA en vooral bekend geworden als portretschilder.
Na de oorlog vertrok Huib naar Amsterdam en schreef zich in op de Rijksnormaalschool voor Tekenleraren, een gerenommeerd instituut.
De wereld in
Voor Huib ging in Amsterdam de wereld open. Hij sprak er vol lof over: “ik maakte kennis met Picasso en Braque. Uit enthousiasme gingen we soms ook 's avonds werken op school.”
Drie jaar heeft hij op de normaalschool gezeten. Omdat hij uiteindelijk niet voor de klas wilde staan, volgde hij op de kunstnijverheidsafdeling nog een tijdje lessen in dessin tekenen, maar ook dat beviel hem niet. Hij koos voor het autonome kunstenaarschap in plaats van een loopbaan als docent. Om in zijn levensonderhoud te voorzien heeft hij verschillende baantjes gehad. In 1953 trad hij in dienst van de KLM als steward/purser.
Deze baan heeft grote invloed gehad op zijn kunstenaarschap. Tussen de vluchten door was er ruimschoots de tijd om de omgeving te verkennen en vast te leggen in tekeningen of schilderijen. Zijn buitenlandse bestemmingen zoals bv. Caïro, Istanbul, Mexico Stad, Bangkok, Karachi, Tokio enz. hebben zijn kunst en met name ook zijn kleurgebruik sterk beïnvloed.
Reizend met de Greyhoundbus door Amerika heeft hij in Chicago contact gelegd met de schitterende en deftige Guildhall Galleries. Huib verkocht gedurende 15 jaar werk via deze galerie.
Na 15 jaar vliegen kreeg Huib de gelegenheid met een gouden handdruk te vertrekken. Hij was inmiddels 46, woonde in Amsterdam en had een eigen atelier op Bickers Eiland.
Op avontuur
Op 47-jarige leeftijd maakte Huib in een Amsterdams café kennis met de operazanger Guillermo Sarabia. Een belangrijke gebeurtenis in het leven van Huib, want dit was zijn eerste grote liefde.
Hij kreeg een uitnodiging om naar Düsseldorf te komen waar Sarabia in Rigoletto zong. Huib dacht dat zijn vriend in het koor zou zingen, maar hij kwam er daar achter dat zijn vriend een beroemde Mexicaanse bariton was die de hoofdrol in Rigoletto vertolkte.
Hij ging met Sarabia samenwonen, de start van een avontuurlijke tijd. Hij kwam in de Scala van Milaan en de Metropolitan in New York en ontmoette de groten der aarde. Overal reisde hij mee met deze bariton, voor wie hij tevens als manager optrad.
Weer alleen
Na een zevenjarige hectische relatie kwam Huib weer alleen te staan. Een droeve tijd volgde, maar er moest brood op de plank en dus ging hij weer aan de slag. In 1975 maakte hij kennis met Herr Hubers, die op het punt stond een galerie te openen in Bad Godesberg. Huib maakte de eerste expositie voor Hubers. Huib heeft gedurende vele jaren werk verkocht via de galerieën van Herr Hubers in Bonn en Berlijn.
Beslissende ontmoeting
Huib woonde tot 1981 op zichzelf aan de Singel in Amsterdam. Beslissend voor de rest van zijn leven was zijn ontmoeting met huidarts Emile Consten. Huib ging met Consten samenwonen in diens boerderij in Harmelen. De landelijke omgeving inspireerde hem in Harmelen tot zijn doeken met koeien, als ook tot zijn driedimensionale schilderijen in perspex met datzelfde onderwerp. In 1993 verhuisden zij naar Oisterwijk waar Huib tot aan zijn dood in 2008 heeft gewerkt.
Waardering van zijn werk
In het Dagblad Tubantia werd in 1988 naar aanleiding van een expositie in Enschede geschreven: “op allerlei manieren gaat schilder Huib van Vugt de dialoog aan met zoveel jaar kunstgeschiedenis.” In zijn werk zijn invloeden van bv. Matisse, Klimt, Bonnard, Toorop en anderen te ontdekken en Huib wist die invloeden te verwerken in een geheel eigen stijl.
In het boek Een leven in kleur schrijft levenspartner Consten: “zevenentwintig jaar leven met deze kleurrijke partner in een kleurrijke omgeving was voor mij een voorrecht, maar bovenal een rijke ervaring. Al die jaren lagen tubes verf en kwasten in de woonkamer om te kunnen werken aan zijn schilderijen die er aan de muur hingen. Want Huib was niet gauw tevreden over het eindresultaat.
Aan het schilderij “Verboden Vrucht” werkte hij bijvoorbeeld zelfs jarenlang. Zo ook enkele dagen voor zijn dood. Maar die avond zei hij: ‘het is goed zo’, alsof hij voorvoelde dat hij er snel niet meer zou zijn.”
Emile vond altijd dat Huib niet genoeg de bekendheid zocht en kreeg, die hij verdiende. Voor hemzelf was dit niet belangrijk. Huib leefde voor zijn kunst, niet ervan. Hij zei altijd: "ik laat je mijn werk na; zie maar wat je ermee doet." Op 13 september 2008, enkele weken voor zijn overlijden, schonk Huib het schilderij “ Oerknal” gebaseerd op het ontstaan van de wereld aan de parochie van de Heilige Joannes in zijn woonplaats Oisterwijk. Het hangt in de doopkapel van de kerk.
Erfenis
Zijn erfenis bracht Consten op 23 maart 2009 onder in de Stichting Kunstschilder Huib van Vugt (SKHVV) met de bedoeling zijn oeuvre in stand en bijeen te houden en onder de aandacht van een zo breed mogelijk publiek te brengen.
De stichting is opgericht voor onbepaalde tijd, zodat Huibs werk ook voor komende generaties van betekenis kan blijven. De stichting heeft diverse tentoonstellingen georganiseerd en twee boeken uitgegeven.
Bronnen
Van de Nieuwenhof, M., Huib van Vugt, een kunsthistorische beschouwing, 2014.